In de avond word ik gebeld door een dochter wiens moeder is overleden. Ik ken deze familie want een aantal jaar geleden verzorgde ik de uitvaart van vader. Moeder woonde toen al in het verpleeghuis. Soms kwam ik haar dochter tegen in het dorp en vroeg ik hoe het met haar ging. Nu was ook moeder overleden.

Al zóveel jaren woonden mevrouw en mijnheer in hun huis midden in de polder. Toen mevrouw was overleden in het ziekenhuis, belde haar dochter mij. “We willen heel graag dat ze thuis wordt opgebaard. We kunnen in de garage wel ruimte vrij maken. Dat is ook voor onze vader fijn, dan kan hij er zo naar toe lopen”.

Op een warme zonnige zomermiddag liep ik hun achtertuin binnen. Kinderen waren aan het springen op de trampoline, familieleden zaten in de tuin. Ik wist dat het jongste meisje vandaag 4 jaar werd en op het eerste gezicht leek het ook een kinderverjaardag. Maar ik wist helaas wel beter ! De dag ervoor was de moeder van dit meisje en haar zusje van 6 overleden. Wat een intens verdriet voor haar man, haar dochtertjes en verdere familie.

“Corine, wil je binnenkort langskomen?” Dit berichtje op mijn telefoon deed mij schrikken. De afzender kende ik; af en toe bezoek ik haar. Zij is al jaren ziek, maar haar gezondheidstoestand was nog niet heel zorgwekkend de laatste keer dat ik haar sprak. Maar nu had ze slecht nieuws gekregen van de artsen en voelde ze de noodzaak allerlei zaken betreffende haar overlijden en uitvaart op korte termijn met mij te bespreken.   Later die week sprak ik een man wiens vrouw ernstig ziek is.