Verdriet en vreugde

Aan het einde van het jaar gaan mijn gedachten terug naar alles wat er is gebeurd.
Ik denk aan alle families die ik mocht begeleiden. Het deed iets met me en dat is maar goed ook.
Verdriet om een vader, moeder, broer, zus, kindje. Soms leek het verdriet té groot om te dragen.
Ik keek met ontroering naar de kracht en liefde die ik zag bij deze mensen.
Kracht en moed om dóór te gaan, het lijden te dragen. In verbondenheid met en gedragen door de liefde van de mensen die om hen heen stonden. Ik ben dankbaar voor het vertrouwen dat zij mij gaven. Dat ik zo dichtbij mocht komen, getuige mocht zijn van het verdriet, maar zéker ook de liefde. De verhalen die met mij werden gedeeld.

Voor mij persoonlijk was het een jaar met verdriet en vreugde.
In juli brak ik mijn vakantie in Italië af omdat mijn vader zeer ernstig ziek werd door Covid.
We waren dankbaar dat hij er toch doorheen kwam maar de zorgen bleven. Hij was kwetsbaar, benauwd en moe. Ondertussen werd er een nieuw kantoor gebouwd aan ons huis. Mijn vader was trots op mij en zou het zo graag willen zien als het klaar was.
In oktober annuleerden we opnieuw een vakantie omdat het niet goed met hem ging. In dezelfde week overleed hij. Toen stond ik ineens aan de “andere” kant en verzorgde ik mijn eigen vader, sloot samen met mijn familie zijn kist en brachten we hem naar de begraafplaats. Het lukte me tijdens het spreken in de kerk niet om dit zonder emotie te doen. Wat ik tijdens mijn werk wel altijd kan, ging op deze dag niet. Ik was daar geen uitvaartverzorger maar een dochter die afscheid moest nemen van haar vader. Ik ben dankbaar voor mijn lieve collega Mirjam die deze dag als uitvaartverzorger de uitvaart leidde.
Drie weken daarna trouwde onze zoon. Een dag waar we al zo lang naar uitkeken en waar mijn vader zó graag bij wilde zijn. Het mocht niet zo zijn. Zo werd het een dag met tranen van verdriet maar ook van dankbaarheid en geluk.

Voor mij voelde het als een rollercoaster.
Het werk ging door en het voelde zwaarder voor mij. Maar ik was ook dankbaar dat ik opnieuw mensen mocht begeleiden in het verdriet. Zéker nu ik het zelf ook voel hoe dit is.
Nu schrijf ik deze blog in mijn nieuwe kantoor. Mijn vader heeft niet meer kunnen zien hoe mooi het is geworden.
De laatste uitvaart van dit jaar was van de vader van een goede vriendin. Ik ken de familie goed door verschillende banden. Ik raakte geëmotioneerd bij het sluiten van de kist. De familie had er gelukkig begrip voor. Daar ben ik dankbaar voor, ik ben tenslotte (én gelukkig) een mens met gevoelens.
Op die manier heb ik het afgelopen jaar mijn werk mogen doen en hoop dit in het nieuwe jaar opnieuw te kunnen doen.