Dieren en verdriet; zó bijzonder!

Mevrouw was vanuit het ziekenhuis naar huis gebracht. Het was haar wens om thuis te sterven.
Haar man, dochter en schoonzoon waren bij haar, vergezeld door één van haar dochters katten.
Een siamees, die bij mevrouw en meneer ‘kat’ aan huis was en genoot van de liefdevolle aandacht (en brokjes) die ze van mevrouw kreeg.

De poes voelde aan dat er iets “niet goed” was.
Terwijl de dochter naast het bed van haar moeder waakte, kwam de poes op haar schoot zitten en keek daar naar mevrouw in het bed.
Nadat mevrouw was overleden en mevrouw verzorgd was en op bed opgebaard, kwam de poes ook weer kijken.
Ze sprong op het bed van mevrouw, snuffelde aan haar en ging tenslotte op haar voeteneinde liggen.
De dochter vertelde het me de volgende dag en liet me enkele foto’s zien.
Wat ontroerend!
Op één foto ligt de poes zelfs met haar pootje om het dekbed van mevrouw heen.
Dit beeld liet zien: “Ik laat je niet los!”.

De hele week liep de poes in- en uit. Ze moest erbij zijn.

Op de dag van de uitvaart legden we mevrouw in de kist.
Nadat haar geliefden een laatste moment van afscheid hadden, sloten zij met elkaar de kist.
Direct nadat dit was gebeurd kwam de poes kijken.
Ze sprong op het bed, maar dat was leeg.
De kist stond naast het bed en de poes keek ernaar vanaf het bed.
Ze voelde met haar pootje aan één van de knopjes van de kist en bleef maar kijken.
Toen sprong ze op de kist en liep rond over het hoofdeinde, al snuffelend.
Daarna ging ze zitten op het hoofdeinde. Wij waren sprakeloos en lieten haar haar gang gaan.
Na een poosje sprong ze weer op het bed en ging daar liggen op het hoofdkussen van mevrouw.
We waren er allemaal stil en ontroerd van, wát een bijzonder moment was dit!
De poes voelde haarfijn aan dat “het oude vrouwtje” nu in die kist lag en zocht de geur en nabijheid nog op haar bed.

Omdat de familie dit ook zo mooi vond mag ik enkele beelden laten zien.