Mag ik het ook zelf doen?
In de avond word ik gebeld door een dochter wiens moeder is overleden. Ik ken deze familie want een aantal jaar geleden verzorgde ik de uitvaart van vader. Moeder woonde toen al in het verpleeghuis. Soms kwam ik haar dochter tegen in het dorp en vroeg ik hoe het met haar ging.
Nu was ook moeder overleden. In het verpleeghuis trof ik de 5 kinderen aan. Toevallig waren zij deze avond bij haar. Zij stonden rondom haar heen en hebben met elkaar De Vrede van God toegezongen. Na de laatste noot stopte haar ademhaling. Wat ontroerend en liefdevol! De kinderen hadden er vrede mee en waren zeer dankbaar. We spraken met elkaar de eerste dingen voor de uitvaart door. De kinderen wilden graag moeder opbaren bij één van de zoons, die inmiddels in het ouderlijk huis woonde.
Na de laatste verzorging zou moeder daarnaar worden overgebracht. Eén van de zoons vroeg aan mij: “Mag ik haar ook in mijn eigen (personen)bus overbrengen? Ik haal wel een bank uit de bus en dan past dat goed”. Ik vond het een mooi idee, natuurlijk mocht dat ook.
Zo brachten zij zelf moeder naar haar oude woonhuis, waar onze verzorgers de opbaring verzorgden met een koeling.
De dagen daarna waren mooi; moeder was opgebaard in het tuinhuis, met uitzicht op de weilanden.
De kinderen zaten er iedere dag bij; om dingen met elkaar en met mij te regelen maar ook om herinneringen op te halen.
Langzaam vulde de ruimte zich met bloemen en kaarten.
De avond vóór de uitvaart stuurden ze mij per app een foto; ze aten met elkaar schuimtaart, iets wat hun moeder ook altijd bij bijzondere gelegenheden bakte.
De kinderen namen vooraf in de kerk een aantal filmpjes op; met z’n vijven zongen ze (meerstemmig) een paar mooie liederen. Ook prachtig was het lied wat haar kleindochter zong. Deze werden tijdens de afscheidsdienst afgespeeld.
Ook op de dag van de uitvaart werd moeder in de bus van haar zoon vervoerd naar de kerk en naar de begraafplaats. Twee kleindochters begeleidden haar in de bus.
Zes kleindochters droegen hun oma de kerk in en uit, op de schouders. Tijdens de uitvaart van opa hadden de kleinzonen dit gedaan en vandaag was het de beurt aan de kleindochters.
Aanvankelijk had ik bij de begraafplaats de rijdende baar klaarstaan, maar de kleindochters wilden haar ook graag op de schouders naar het graf dragen.
Het afscheid van moeder, oma en overgrootoma had niet persoonlijker gekund. De warmte en liefde van de kinderen en kleinkinderen om het afscheid vorm te geven; het was prachtig en had niet persoonlijker gekund!
(foto’s met toestemming van familie geplaatst)