Zijn baasje
Op verzoek van mijnheer en mevrouw was ik bij hen. Mevrouw was zeer ernstig ziek en zij wilde samen met haar man met mij praten over het naderend afscheid.
Mevrouw lag op bed in haar slaapkamer en onder de deken, dicht tegen haar aan, lag de hond.
Mevrouw was zijn baasje en de hond week niet van haar zijde. Alsof hij het aanvoelde dat zij zo ziek was.
Een gesprek volgde en een enkele week later kwam ik opnieuw om verder te praten. Deze keer waren ook de kinderen erbij en zat mevrouw beneden in de stoel.
Haar hond zat heel dichtbij haar, ik moest niet te dichtbij zijn baasje komen want dan ging hij tekeer. Hij bewaakte haar!
Later, nadat mevrouw was overleden en in haar slaapkamer was opgebaard, liep ik samen met haar echtgenoot naar de slaapkamer.
De hond volgde ons op de voet en schoot vóór ons de kamer binnen.
Hij liep een rondje om het bed maar ging verschrikkelijk tekeer toen ik mevrouw aanraakte.
Mijnheer moest hem echt stevig vasthouden. “Kom vooral niet aan mijn baasje” moet de hond gedacht hebben.
De dagen daarna was dit telkens hetzelfde, hij bleef zijn baasje bewaken. Wat mooi om te zien!
Maar gedurende de week richtte de hond zich steeds meer op mijnheer. Waar hij was, was de hond ook.
Op de dag vóór de uitvaart kwam ik opnieuw, maar de hond liep niet direct mee naar boven.
Mijnheer vertelde me dat hij die ochtend ook niet meer in de slaapkamer naar binnen wilde.
En ook nu ik er was, bleef hij op afstand en sloeg niet meer aan toen ik dichtbij zijn baasje kwam.
Het ontroerde ons allemaal.
Blijkbaar had de hond nu echt afscheid genomen van zijn baasje en hechtte hij zich helemaal aan mijnheer.
Op de dag van de uitvaart heeft mijnheer de hond meegenomen naar de locatie waar de afscheidsbijeenkomst plaats vond.
Daar lag de hond rustig in zijn mandje.
En liep later rustig aan de lijn mee achter de uitvaartkist naar het graf van zijn baasje.
En zo heeft hij zijn baasje tot het einde toe begeleid.
