Eerst maar eens luisteren
Als een familie mij belt na een overlijden is dit het beginpunt van mijn begeleiding.
Geen situatie is hetzelfde, geen familie is hetzelfde.
Als ik bij de familie binnenkom weet ik meestal niet precies wat ik kan verwachten.
Soms is het een heel onverwacht overlijden en is de ontreddering en het verdriet groot.
Ik maak kennis en ga zitten. “Vertel maar eens wat er is gebeurd” zeg ik. En daarna luister ik.
Eerst maar eens de tijd nemen om de familieleden te laten praten. En ik?
Ik hoef op dit moment alleen maar te luisteren, open te staan voor alle emoties die er zijn. De rest komt later wel.
Verdriet, ongeloof, misschien boosheid of onbegrip… het kan er allemaal zijn.
Zij hebben geen idee wat hen nu te doen staan, willen dit ook helemaal niet!
Maar we moeten met elkaar een weg vinden…
Een andere familie heeft al een poos gewaakt bij hun geliefde als ik binnenkom.
Ze zijn moe en verdrietig, maar ook soms opgelucht dat het lijden voorbij is.
Ze zijn toegegroeid naar het afscheid, misschien is er een lange periode van zorgen en ziek-zijn aan vooraf gegaan.
Maar ook dan laat ik hen vertellen over de afgelopen tijd. En luister ik.
En geef hen – waar het kan – ook de ruimte om rust te nemen, bij te slapen.
Die eerste ontmoeting draait altijd om luisteren, maar zeker ook de dagen erna.
Op die manier leer ik de mensen beter kennen en kan ik hen beter begeleiden in de dagen die komen.
Vanaf hier gaan we samen bekijken hoe we het afscheid van hun geliefde vorm kunnen geven.
Gelukkig hoeven we niet direct alles in het eerste gesprek vast te leggen!

Iedere keer opnieuw mag ik ervaren dat een afscheid gedurende de week stap voor stap vorm krijgt.
Heel verschillende situaties, maar steeds zie ik dat de mensen zelf ook een weg vinden om met dit (misschien onverwachte) overlijden om te gaan.
Allerlei herinneringen komen boven, vaak ook door het bekijken van foto’s of het nadenken over muziek.
En ik mag daar een onderdeel van zijn, even meelopen op de weg van rouw die de familie moet gaan.
Een gids in een rouwlandschap, dat voor hen soms onbekend is.
Soms een “praatpaal”; juist omdat ik buiten de familie sta worden mij soms dingen toevertrouwd.
Dat is bijzonder en dat koester ik.
Het geeft mij voldoening als een familie met dankbaarheid terugkijkt op een liefdevol en respectvol afscheid.
Want dat is natuurlijk waar het om gaat, hoe de situatie ook is.