Dag pap… dag mam…

“Om wie jij bent, zijn wij hier samen.
Rondom jou staan we stil bij wie jij voor ons geworden bent,
Noemen we je naam; zo word jij door ons gekend”

Met deze woorden begin ik als de familie rondom de kist staat voordat we deze gaan sluiten.
De kist sluiten; ik vind het eerlijk gezegd het moeilijkste en verdrietigste moment.

De dagen hiervóór was de overledene nog opgebaard. Vaak is dat thuis, soms in een rouwcentrum. Maar dan kan de familie nog steeds naar hun geliefde toe.
“Nu is hij of zij hier nog”, zeggen ze dan tegen mij. Natuurlijk niet meer als de persoon zoals hij of zij was, maar nog wel fysiek.
Het lichaam van degene waar je zoveel van hield kun je nog zien en aanraken.
Maar dan is daar dan toch dat moment dat je ook hiervan afscheid moet nemen.

Wij vinden het daarom belangrijk om op dit moment er letterlijk en figuurlijk bij stil te staan.
We vragen of de familieleden om de kist komen staan en zo een kring vormen om hun geliefde heen.
Als er nog sieraden afgedaan moeten worden dan doen we dat; de familie zelf of wij doen het voor hen.
Daarna lezen we een tekst voor die begint met de woorden waarmee ik deze blog begon.

Wat er dan gebeurt is zó mooi!

In de drukte en soms wat hectiek, komt men tot rust.
Familieleden zoeken elkaars nabijheid en troost, het besef dat hier het fysieke afscheid is komt in alle hevigheid op hen af.
De woorden die wij spreken gaan over herinneren en afscheid maar ook over troost.
Nadat deze woorden gesproken zijn is het stil. “Mooi”, verzucht men vaak met tranen in de ogen.
De tekst die we hebben gelezen, laten wij achter zodat zij het later nog eens kunnen herlezen.

Als de familie zover is, dan leggen we het deksel op de kist en draaien we de schroeven vast.
“Dag pap” …
“Dag mam”…
of vul het maar in.

Het zijn díe momenten waarop mijn emoties er zijn en ook mógen zijn vind ik.
Op het meest intieme moment ben ik getuige van het verdriet, de rouw maar vooral de liefde!
Die kostbare momenten koester ik in mijn hart en zal ik nooit vergeten.