Al die foto’s

Bij veel uitvaarten worden vóór of tijdens de afscheidsdienst foto’s getoond.
Zoveel mooie en grappige momenten uit iemands leven komen voorbij.
Alleen, of samen met de mensen die bij hem of haar horen.
In de week voorafgaande aan de uitvaart merk ik dat het uitzoeken van deze foto’s al zó bijzonder is voor de familie.
Herinneringen komen boven en worden gedeeld. “Weet je nog dat …. ?” “O ja, toen dat was ook zó leuk!”.
En tijdens de uitvaart wordt er ook met een lach teruggekeken naar die leuke momenten. Zó troostend en helend!
Dit is ook de reden waarom ik zelf altijd van veel momenten foto’s maak.
Grote, maar ook kleine momenten. Omdat het leven zomaar anders kan zijn.

Ik moet er ook aan denken tijdens mijn vakantie aan het Comomeer in Italië.
Tijdens mijn kinderjaren kampeerden wij jaren lang op dezelfde plek aan dit meer.
Het was ook de plek waar ik mijn man leerde kennen als 17-jarige.
We besloten eens terug te gaan naar die omgeving om herinneringen op te halen. Nu is het een plek waar we regelmatig terugkomen.
Jaren geleden hebben we mijn ouders ook meegenomen voor een week vakantie.
We bezochten alle plaatsen waar wij vroeger als gezin kwamen en reden ze overal naar toe.
Zij genoten en wij ook.
Altijd als wij er de jaren erna  weer waren stuurde ik filmpjes en foto’s naar mijn ouders omdat ik wist hoe ontzettend ze daarvan genoten.
Vorig jaar werd mijn vader ernstig ziek door Covid en ben ik hals over kop met het vliegtuig terug gevlogen.
Mijn vader overleefde Covid maar overleed in het najaar aan een longtumor.

Nu ben ik weer op dezelfde plek. Mijn moeder bekijkt de foto’s en filmpjes thuis alleen.
Dat te weten doet zeer.
Ik beleef alles van vorig jaar opnieuw.
Maar dan denk ik aan alle prachtige momenten die wij hier als gezin vroeger hebben gehad.
En aan de onvergetelijke week met mijn ouders hier aan het Comomeer.
Ik bekijk de foto’s die we toen hebben gemaakt. Het stemt me dankbaar en ik kijk er met veel liefde naar.
Mijn vader is niet meer hier, maar de herinneringen blijven voor altijd aanwezig in mijn hart.
En de foto’s?
Die koester ik  – net als alle andere families –  als nooit tevoren!