Afscheid van klein leven

Op het moment dat ik dit schrijf, staat er een klein rieten mandje op mijn bureau.
Het is vanmorgen met spoed bezorgd en staat daar totdat ik het naar de ouders breng.
Het is de tweede keer in een paar weken tijd dat ik ouders begeleid na het overlijden van hun kindje tijdens de zwangerschap.
Een nieuw leven dat werd verwacht, dat al helemaal een plaats had in het leven van het gezin. Een broertje of zusje dat zou komen en alleen nog moest groeien in de buik van mama.
Van het ene op het andere moment werd het verwachten veranderd in diep verdriet.
Een klein kindje waar afscheid van genomen moet worden.
Al meerdere keren heb ik ouders en gezinnen begeleid in het afscheid nemen van een stil-geboren kindje.

Altijd adviseer ik hen het kindje een naam te geven en vorm te geven aan het afscheid, de begrafenis. Ook adviseer ik ze om foto’s te maken of te laten maken. Op die manier heeft hun kindje altijd letterlijk én figuurlijk een plaats in hun leven.
Ik merkte dat ouders dat soms moeilijk vonden, het voelde allemaal nog zo onwezenlijk en ongrijpbaar. Maar steeds als het kindje was geboren, voelden ouders het direct: dit is óns kindje en dat hoort voor altijd bij ons leven!
Ik geef de ouders handreikingen en denk met hen mee over het afscheid.
Wat past bij hen, wie willen ze bij het afscheid betrekken, op welke manier?
Dat is een aftasten en zoeken, maar geleidelijk aan zie ik ouders daar hun eigen vorm voor kiezen en hun eigen invulling aan geven.
Mijn plaats is bescheiden, ik probeer zoveel mogelijk op de achtergrond te blijven.
Altijd gereed om vragen te beantwoorden, dingen uit handen te nemen als ouders dat willen.
Steeds bedenkend wat er goed zou passen bij dít gezin, deze ouders en hun familie.
Dankbaar ben ik als ik later mag horen dat dit precies was wat ze nodig hadden en dat zó goed terugkijken op dit afscheid. Het helpt hen in hun rouwproces. Het kindje zal er altijd zijn, niet tastbaar in dít leven maar wel in hun hart!