Word je daar niet somber van ?
Als uitvaartverzorger leef ik met de dood.
Bijna dagelijks word ik er mee geconfronteerd door de vele ontmoetingen en gesprekken.
Momenteel volg ik het programma “Over mijn lijk” dat gaat over jonge mensen die kanker hebben en moeten leven met een naderend sterven.
Het roept veel herkenning bij mij op; de openhartige gesprekken, het lachen en het huilen, de indringende vragen en antwoorden.
Maakt mijn werk mij een somber mens?
Zeker niet!
Juist door mijn werk geniet ik nóg meer van het leven.
Als ik families begeleid na een heel plotseling en onverwacht overlijden, ben ik dankbaar dat wij op het sterfbed van mijn vader nog afscheid hebben kunnen nemen en onze liefde naar elkaar hebben kunnen uitspreken.
Als ik samen met mijn man een rondje fiets in onze mooie omgeving of een museum bezoek, weet ik dat zoveel mensen die ik heb begeleid dit niet meer samen kunnen doen.
Als ik onze vakantiefoto’s in een fotoalbum zet, denk ik aan die afscheidsdiensten waarin mooie fotopresentaties vol gelukkige momenten werden getoond.
Bij die families komen er geen nieuwe herinneringen meer bij.
Als we de 85e verjaardag van mijn moeder vieren besef ik me dat het een zegen is dat wij dit kunnen doen.
Als onze zoon en schoondochter laten weten dat de 20-weken echo van hun kindje helemaal goed was, weet ik dat dit zéker niet vanzelfsprekend is.
Ik denk aan de gezinnen die ik begeleidde, nadat hun kindje vroeg in de zwangerschap overleed.
De bijbeltekst “Wees blij met wie zich verlijdt, heb verdriet met wie verdriet heeft” (Rom. 12:15) is mij op het lijf geschreven.
Zo is het leven, zo mag ik het doen.
Dus somber?
Nee!
Intens verdrietig op zijn tijd, soms zijn daar geen woorden voor.
Maar ook blij en dankbaar, want het leven geeft nog zoveel goeds!
