“Het klopte precies!”

“Er zijn bijna geen mensen meer in de omgeving van moeder die bij de uitvaart kunnen zijn, daarom is het nog maar een heel klein groepje”.
Dat vertelden de kinderen toen ik bij hen was om de uitvaart van hun moeder te regelen.
Al pratend kwamen we erop uit dat de kinderen het heel mooi zouden vinden als we het afscheid in het appartement van hun moeder in het zorgcentrum zouden laten plaatsvinden.
Op de dag dat moeder 100 jaar geworden zou zijn kwamen wij bij elkaar. We aten eerst een broodje met elkaar en daarna begon de afscheidsbijeenkomst.
Dat werd een mooi en intiem afscheid; de pastoraal werker, een kleine familiekring en enkele andere mensen. In een kring zaten zij in het appartement.
Ik verzorgde het afspelen van muziek, er werden herinneringen gedeeld. Later zei de familie: “Het klopte precies!”.

Dit afscheid was weer heel anders dat een afscheid dat ik enkele weken daarvoor had verzorgd.
Dat was een afscheid op een prachtig landgoed, waar beeld en geluid werd ingehuurd en beeldopnames werden gemaakt, een luxe catering na afloop.
Een volle zaal met gasten, veel werd verteld, door mij gemaakte fotofilms gaven een beeld van het leven van deze vrouw en moeder.

Bij een andere uitvaart waren we voor een afscheidsdienst in een kerk in het dorp met veel meer aanwezigen.
En voor dát gezin was dat helemaal passend bij hun moeder en bij henzelf.
Terwijl de klok over het dorp luidde, liep een grote stoet van mensen na de dienst achter de rouwauto aan naar de begraafplaats in het dorp.

De week daarna zag er weer heel anders uit; in de huiskamer van het crematorium zat ik met een zoon, schoondochter en een dochter om de kist van hun moeder.
We speelden muziek af, alle drie hadden ze wat op papier gezet dat ze voorlazen.
Mooie herinneringen werden gedeeld, liefde werd uitgesproken en verdriet werd gedeeld.
Een drankje en een hapje erbij, luisterend naar de muziek die moeder mooi vond.
Wat intiem en ontroerend vond ik dat!

Op een later moment was ik voor een afscheidsbijeenkomst op de natuurbegraafplaats.
Op verzoek van de familie ging ik voor in de dienst, waarin ook de zoons hun aandeel hadden.
Kleinkinderen staken een kaarsje aan voor oma en plakten een mooi ingekleurd houten hartje op de kist.
We luistereden naar muziek die mevrouw zelf nog had uitgekozen voordat ze stierf.
Na de afscheidsbijeenkomst kreeg iedere aanwezige een roos en begeleidden we mevrouw op de loopkoets naar het graf waar iedereen een roos neerlegde.

Zomaar een paar voorbeelden van hoe verschillend een afscheid kan zijn.
En een afscheid met maar een paar mensen hoeft dus zéker niet minder mooi te zijn dan een grote uitvaart.
Ik ben er blij om dat mensen in deze tijd kunnen kiezen voor een afscheid dat bij hén past!
Daarom doe ik er samen met mijn collega’s mijn uiterste best voor om dit ook op die manier vorm te geven.