Dominee
Gisteren was het zover; de afscheidsdienst van de dominee van onze kerkelijke gemeente.
Na 6 jaar werkzaam te zijn geweest verlaat hij samen met zijn gezin onze gemeente om ergens anders te gaan dienen.
Ik zag een beetje op tegen deze afscheidsdienst. Eerder deze week zei ik tegen iemand: “Ik ben niet zo goed in afscheid nemen”.
Terwijl ik het mijzelf hoorde zeggen schoot ik in de lach. Een uitvaartverzorger die niet zo goed is in afscheid nemen; dat is nogal vreemd.
Toch is het zo en gisteren was zo’n moment.
De afgelopen jaren hebben de dominee en ik veel uitvaarten samen begeleid. Hij als geestelijk verzorger, ik als uitvaartverzorger.
Omdat het ook de gemeente is waar mijn man en ik kerkelijk meeleven, kende ik natuurlijk veel overledenen en hun families persoonlijk.
En als dat soms niet zo was, dan leerden we elkaar kennen op dát moment en schiep het een band die altijd blijft.
De dominee en ik; samen maakten we intens verdrietige momenten mee.
We stonden bij kindergraven, terwijl bij ons – net als bij de andere aanwezigen – de tranen over onze wangen liepen.
We verzorgden een intiem afscheid aan huis, of in een overvolle kerk.
Soms hadden we al contact met elkaar voordat een gemeentelid overleed, omdat de familie dingen wilde voorbereiden en met ons wilde bespreken.
Tijdens de week voorafgaand aan het afscheid hadden we contact met elkaar, regelmatig ook even een appje naar elkaar om elkaar te steunen als het moeilijk was.
Op de dag van de uitvaart waren we als “professionals” aan het werk maar we wisten van elkaar hoe we die dag persoonlijk alles beleefden.
Ook hield hij mij een spiegel voor als het ging om het afbakenen van je vrije tijd.
Altijd maar oproepbaar zijn en beschikbaar; dat doet veel met een mens. Daarin vonden we herkenning bij elkaar en konden we hierover met elkaar spreken.
Daar leerde ik van; het was goed dat die openheid er was.
Mijn collega en ik zitten tijdens de afscheidsdienst altijd in de kerk.
Dat is voor mij niet meer dan logisch; het is het moment waar je de hele week samen naar toe leeft en werkt. En de woorden van geestelijke bemoediging en troost heb ik zelf ook zéker nodig in al het verdriet dat ik meemaak.
De afgelopen dagen kwamen zoveel afscheidsmomenten in onze kerkelijke gemeente weer in mijn gedachten voorbij.
Ik ben slecht in afscheid nemen, zéker op het persoonlijke vlak. Daarom emotioneerde de dienst mij gisteren. Maar ik ben dankbaar voor wat wij in onze dominee mochten ontvangen.
