Oliebollen

’s Morgensvroeg, op eerste kerstdag, werd ik gebeld door de vriendin van mijn schoonouders. Haar man was na een lang ziekbed overleden en ze vroeg mij de uitvaart te verzorgen. Het waren mooie en bijzondere dagen, de kerstboom in de kamer en de overledene in een hoek van de kamer opgebaard. We bespraken hun wensen rondom de begrafenis die op oudejaarsdag zou plaatsvinden. “Pa was gek op oliebollen”, vertelde de kinderen. “Kunnen we die niet aanbieden na de begrafenis, of is dat gek?” vroegen ze mij. Dit vond ik mooi, deze familie wilde graag alles doen wat bij hun man en vader hoorde. Al eerder hadden ze een oude Chevrolet uitgekozen voor het overbrengen naar de kerk en naar de begraafplaats. Door de tijd te nemen om met de familie samen te zijn en te spreken over hun geliefde, kan ik de ruimte scheppen om persoonlijke wensen in te schatten. Ik vertel ze van alle mogelijkheden die er zijn en geef ze ook de ruimte om zelf met initiatieven en vragen te komen.  Daar is soms wat extra tijd voor nodig, maar die neem ik graag daarvoor.
De begrafenis vond plaats op oudejaarsdag en terwijl we op de begraafplaats stonden knalde in de omgeving al af en toe vuurwerk. We kwamen terug in de kerk en daar stond de koffie al klaar, met de oliebollen. “Dit hoorde bij pa”, vertelde de kinderen later. “Hij had het zelf zó mooi gevonden”.

Op zo’n dag ga ik moe, maar heel voldaan naar huis. Dát is waar mijn werk om gaat; ervoor zorgen dat het een afscheid is dat past bij de familie en waar ze met veel dankbaarheid op terug kunnen kijken.