Ik zie de vlag nu niet!
Het gezin waar ik kwam om de uitvaart te regelen, kende ik wel.
Een echtgenoot, vader en opa was overleden. Er waren best een aantal kleinkinderen, variërend in leeftijd van eind twintig tot peuter- en kleuterleeftijd.
Iedereen die mij kent weet inmiddels wel dat ik het heel belangrijk vindt om kinderen te betrekken en te begeleiden bij een afscheid.
Zo had ik direct de eerste avond dat ik bij hen was voor de kleinkinderen herinneringsboekjes achter gelaten. En kregen ze de volgende dag het “Koffertje troost”; een houten koffertje met (voor)leesboekjes. Toegespitst op hún situatie; het overlijden van opa.
De ouders ontvingen het boekje “Hoe begeleid je kinderen in een periode van rouw en verdriet?”.
Dat allemaal als voorbereiding op de dag van de uitvaart.
Die morgen was mijnheer in de kist gelegd.
Later waren alle kinderen en kleinkinderen in het woonhuis aanwezig. Ik liet de kleinkinderen die dat wilden voelen hoe zacht de bekleding in de kist was, dat het een echt kussen was waar opa op lag. Ze voelden en keken, onbevangen en nieuwsgierig. Ze legden tekeningen in de kist bij hun opa.
“Straks komt de grote auto waarin we de kist van opa zetten. Wie wil er met mij gaan kijken of de auto er al is en hoe die eruit ziet van binnen?” vroeg ik hen.
Dat was niet tegen dovemans oren gezegd, direct stonden er een aantal jongens klaar om met mij naar buiten te gaan. De rouwauto was inmiddels gearriveerd en de chauffeur stond te wachten.
Ik laat overigens daarom de rouwauto expres wat eerder komen, zodat ik ook tijd heb om dit te doen. Altijd zijn de chauffeurs bereid om alles te laten zien en uit leggen aan de kinderen, daar ben ik zó blij mee!
Zo keken ze achterin de auto en zagen ze hoe groot deze ruimte was. De rollertjes waarop de kist zou worden gezet werden aandachtig bekeken. De chauffeur legde uit hoe de kist zou worden vastgezet met een knop.
“Ik weet dat er een vlag op de auto moet staan, dan weet je dat er een kist in de auto is”, zei één van de jongens. “Maar ik zie die vlag nu niet” voegde hij eraan toe.
De chauffeur moest lachen en legde uit dat er nu nog een zwarte hoes omheen zat omdat er nu nog geen kist in de auto stond. “Maar ik ga jullie laten zien wat er onder de hoes zit, kom maar mee”, zei hij. Om vervolgens de hoezen te verwijderen.
Prachtig om te zien hoe aandachtig de jongens alles bekeken en in zich opnamen.
Ook later, toen hun opa in de kist in de rouwauto werd gezet, keken ze vol aandacht toe. En vertelden aan hun ouders hoe dat nu zat met die vlaggen.
Opnieuw een moment om te koesteren; voor de kinderen zelf een mooie ervaring en herinnering. Maar zeker ook voor hun oma, hun ouders en voor mijzelf!
Foto met toestemming geplaatst.