In het midden

Nadat zijn vrouw en hun moeder is overleden, stap ik de kamer binnen. Haar zoon heb ik al telefonisch gesproken, ook kort voordat zij overleed. We hadden wat dingen doorgesproken, onder andere spraken we over de opbaring. Ik begroet hen nu en condoleer hen met het verlies.
Mevrouw wordt in de huiskamer opgebaard op een zogenaamd opbaarbed. Dit ziet eruit als een bed maar neemt wat minder ruimte in beslag. Alle dagen tot aan haar afscheid ligt zij zo in de kamer. Haar man brandt een kaarsje naast haar en speelt de hele dag de muziek af waar zij samen zo van hielden. Hij zit in een stoel naast haar en leest daar de krant.
Iedere dag dat ik bij hen kom, zijn er weer bloemen bijgekomen en tekeningen op haar bed gelegd. Prachtig vind ik dat!
Met mijnheer en zijn kinderen spreek ik over de dag van de uitvaart. Het is hun wens om de afscheidsceremonie in de woonkamer te houden en zij vragen mij of dat kan. “Als we het kunnen realiseren passend bij de coronamaatregelen kunnen we dat zeker doen” is mijn antwoord.
Dan komt het moment ter sprake dat mevrouw in de kist zal worden gelegd en de kist zal worden gesloten. “Normaal gesproken” gebeurt dit bij een bedopbaring op de dag van de uitvaart vóórdat we naar de locatie vertrekken waar het afscheid zal plaatsvinden.
De familie vertelt mij dat zij liever de afscheidsceremonie houden rondom het opbaarbed en dat mevrouw pas daarná in de kist wordt gelegd. Bij dit soort vragen vind ik het heel belangrijk om aan hun wens tegemoet te komen. Het is immers hún afscheid en dat kan gebeuren zoals zij dat willen.
Het is prachtig en ontroerend om dit te zien; mijnheer zit samen met zijn kinderen en kleinkinderen in een kring rondom het opbaarbed met zijn vrouw, hun moeder en oma. Omringd door bloemen, tekeningen en een kaars.

Tijdens de afscheidsceremonie worden er woorden gesproken, naar muziek geluisterd, rozen neergezet en mag iedereen een steen uitkiezen uit de stenenverzameling van mevrouw.
Hierna wordt een pauze ingelast en is er ruimte voor de lunch. De kleinkinderen voetballen nog wat buiten, wie wil neemt nog even een moment voor zichzelf bij mevrouw.
Dan wordt de kist gebracht. Terwijl (zorgvuldig uitgekozen) muziek op de achtergrond te horen is, legt de familie haar samen met de verzorgers in de kist.
Het sluiten van de kist is onderdeel van de ceremonie, we luisteren weer naar woorden en muziek.
Daarna is het moment aangebroken dat de kinderen en kleinkinderen haar uitgeleide doen uit het huis waar ze zolang heeft gewoond. Haar reis op de aarde zit erop. En ik mocht weer getuige zijn van een heel intiem, liefdevol en persoonlijk afscheid.

Deze blog en foto zijn uiteraard met toestemming van de familie geplaatst.