Gelukkig went het niet !

Vandaag is het zes jaar geleden dat ik met mijn eigen uitvaartonderneming begon.
In die eerste maand verzorgde ik direct een uitvaart van een 18-jarige schoolvriend van onze dochter en van 2 baby’s.
Zóveel verdriet in korte tijd, het overspoelde mij bij momenten.
Omstanders zeiden toen tegen mij: “Als je een poosje dit werk doet dan wen je er wel aan hoor !”.
Ik heb die opmerking nooit begrepen en was het er ook niet mee eens.
Mijn antwoord was steevast: “Als dit gaat wennen dan kan ik beter stoppen met dit werk”.

Zo voelde ik dat en zo voel ik dat na 6 jaar nog steeds.

Veel families heb ik de afgelopen jaren mogen begeleiden.
Soms waren het ook uitvaarten in mijn privésfeer die mij diep raakten.
Ik verzorgde uitvaarten van jonge mensen maar ook van oudere mensen. Van mensen die ik zelf al kende, maar ook van mensen die ik helemaal niet kende.
Eén ding was altijd hetzelfde; het verdriet van een familie blijft mij raken !
Het verdriet van een ander is natuurlijk niet míjn verdriet.
Maar een ander zó verdrietig zien; dat went nooit.
En daar ben ik blij om; dat het gelukkig niet went zoals mij 6 jaar geleden werd gezegd.
Nog steeds ben ik van mening dat je beter als uitvaartverzorger kunt stoppen met je werk als je gewend raakt aan het verdriet van de ander.
Ik wil me vól laten raken in mijn hart, ontroerd en beroerd raken door wat de ander treft.
Alleen op die manier kan ik er voor de ander zijn en op een persoonlijke en zorgzame wijze begeleiding bieden.